به گزارش همشهری‌آنلاین علی خلاقی، همسر لیلی ریاحی، فرزندخوانده سیمین دانشور و جلال آل احمد، درباره رمانی با نام «کوه سرگردان»، اثر دانشور که به گفته او تنها نسخه دست‌نویس موجود از آن مفقود شده و درباره تبدیل خانه این زوج نویسنده به موزه، توضیحاتی را ارایه داد.
او که با ایبنا گفت و گو می‌کرد درباره ماجرای نگارش این کتاب توضیح داد: «کوه سرگردان» قبل از سال 1386 نوشته شده است و سیمین خانم درباره این کتاب با من صحبت کرده بود که در واقع جلد سوم کتاب «جزیره سرگردانی» او بود. بعد از سال 1386 و زمانی که خانم دانشور بیمار شد، من به دنبال این کتاب می‌گشتم، ولی آن را پیدانکردم؛ البته با وزارت ارشاد نیز این موضوع را در میان گذاشتیم و مسوولان احتمال وجود آن در این وزارتخانه را مردود دانستند.
وی افزود: در کویر محلی به نام «ساربان سرگردان» وجود دارد، ولی کوهی به این نام را من نمی‌شناسم. بانو دانشور از به پایان رساندن این رمان که آن را «کوه سرگردان» نام گذاشته بود، با من و همسرم صحبت کرده بود و این موضوع مربوط به قبل از سال 1386 بود. ایشان بعد از آن دیگر نه چیزی خواند و نه نوشت.
خلاقی که خود پزشک است احتمال ابتلای سیمین دانشور به بیماری فراموشی را تکذیب کرد و گفت: بیماری ایشان فراموشی یا آلزایمر نبود. این بانو به نوعی بیماری بانام «دمانسیل» یعنی همان کوچکی و پیری مغز مبتلا شده بود، ولی بستگانش را می‌شناخت و مشکلی در این زمینه نداشت.
وی در ادامه پیشنهادش را برای تبدیل خانه سیمین، جلال و نیما به موزه ارایه کرد، گفت: خانه سیمین و جلال در صد متری خانه نیما یوشیج قرار دارد و آن‌ها با هم رفت و آمد صمیمانه‌ای داشتند. خانه نیما را «شراگیم»، پسرش، فروخته بود و صاحب بعدی آن می‌خواست آن را خراب و تبدیل به آپارتمان کند که سیمین از این کار جلوگیری کرد. در حال حاضر هم دور این خانه که بنایی یک طبقه و دارای شیروانی است، دیواری موقت کشیده شده و همچنان متروکه مانده است که امیدوارم سرنوشت خانه سیمین و جلال این نباشد.
وی درباره کتابخانه و اشیای دیگر خانه این زوج نویسنده گفت: در این خانه کتابخانه‌ای هست که جلال آن را در سال 1331 ساخت و این کتابخانه سه متر عرض و 8 متر طول و حدود 3 هزار جلد کتاب دارد. همچنین اشیایی مانند پرتره جلال و سیمین و دست نوشته‌هایشان باید حفظ و نگهداری شود. این بنا می‌تواند با یک بازسازی داخلی و مسوولیت یک متولی از وزارت ارشاد یا خانواده دانشور به مکانی فرهنگی برای بازدید علاقه‌مندان تبدیل شود.
خلاقی تصریح کرد: خانم دانشور در نامه‌ای که مربوط به 10 سال گذشته است، از خانه‌ای با نام «خانه نیما، جلال و سیمین» نوشته و حرف زده بود و به نظر می‌رسد که ایشان نیز دوست داشت این خانه به موزه و سندی فرهنگی تبدیل شود و قابل بازدید برای علاقمندان باشد.
همچنین غلامرضا امامی، نویسنده و از دوستان نزدیک خانواده دانشور نیز درباره اشیای خانه این زوج داستان‌نویس توضیح داد: در اتاق نشیمن این خانه کتابخانه و مقداری پوشه و مطالب چاپ شده از خانم دانشور باقی مانده است. در اتاق خواب ایشان هم تعدادی دست‌نوشته و دست‌خط وجود دارد.
وی افزود: در این دو بخش نقاشی‌ها، همراه با تصاویری از سیمین و جلال بر دیوارها آویخته‌اند و در زیرزمین هم کتاب‌های انگلیسی و کتاب‌های دیگری هست؛ ولی محتویات دقیق‌تر آن هنوز مشخص نیست.
امامی درباره محتوای آثار کتابخانه خانه زنده یاد دانشور از دیدگاه خود توضیح داد: این کتابخانه از این جنبه برای من جالب بود که در آن کتاب‌هایی از آثار داستان‌نویسان زن ایرانی را دیدم که خانم دانشور آن‌ها را مطالعه می‌کرده است.
پیشنهاد عده‌ای از نویسندگان و مسوولان وزارت ارشاد بر آن است که این خانه بدون تغییر در ساختمان اصلی و همراه با ثبت و فهرست‌نگاری آثار مکتوب نگهداری شده در آن، به عنوان سندی فرهنگی و ملی برای آیندگان حفظ شود.
خانه سیمین دانشور و جلال آل‌احمد در شمیران و در مساحتی افزون بر 420 متر مربع ساخته شده و به ثبت میراث فرهنگی رسیده است.
